Fly4free.pl

Myślę, że byliby w stanie zaakceptować nasze dziwne zachowanie, gdyby nie fakt, że kolega Marcin się uparł i poszedł też umyć szybę kierowcy :D Bo tam były najlepsze widoki :D






Krajobraz za oknem zmieniał się co chwilę. Właściwie to skakaliśmy z jednego boku autobusu na drugi (ugruntowując opinię o nas w oczach współpasażerów :D








To jest wnętrze naszego autobusu po tym, jak dużo ludzi zostało w miejscowości o nieznanej nazwie (teraz mamy naprawdę super luz :D




Pojemniki na wodę...

I proszę bardzo, jak się już wewnętrznie pogodziliśmy z faktem, że będziemy brać, co los przyniesie, to okazało się, że ta filozofia przynosi niesamowite efekty :D Godzina 12.00 (etiopska 6.00). Mekele.



C.D.N.@Antia, @Wojtas_88 - nie ma co myśleć, trzeba pojechać! Niesamowity kraj :)

Mekele. Stolica regionu Tigraj. Duże, cały czas rozwijające się miasto. A przy okazji - pierwsze miejsce, w którym mieliśmy wreszcie "doświadczyć" Etiopii, nie tylko podziwiać z poziomu autobusowej podróży i, wprawdzie przepięknych, ale tylko migających za szybą krajobrazów. Trochę smutno i trochę nieswojo było pożegnać się ze współpasażerami - od teraz, bez ich kojącej opieki, zdani byliśmy tylko na własne siły :)



Najważniejsze wyzwanie - znalezienie hotelu. To akurat było bardzo proste - dworzec autobusowy znajdował się zaraz przy ulicy pełnej takich przybytków. Weszliśmy do pierwszego, który wydawał nam się na oko niezbyt drogi. Pokoje są, cena też atrakcyjna - bierzemy! Podobno jednak podróże kształcą :D I tu właśnie odbyła się nasza pierwsza nauka odnośnie Etiopii. My - na własnych błędach, czytający mogą na naszych :D
1. Etiopia jest bardzo konserwatywnym krajem, a większość Etiopczyków to członkowie Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego. Jak się to ma do hoteli? Otóż, jak się okazało, ma się, i to bardzo :D Szukaliśmy miejsc dla pięciu osób (dwóch nowych kolegów Polaków i nasza trójka). Nowo poznani koledzy nie mieli żadnego kłopotu z noclegiem - dostali dwuosobowy pokój. My natomiast...trzy dwuosobowe pokoje :D (jedynek, ani żadnych innych pokojów po prostu nie było). Bo tak : mężczyzna z mężczyzną spać w jednym pokoju może, para małżeńska może, natomiast nie ma szans, żeby dwie osoby odmiennej płci nie związane ze sobą węzłem małżeńskim mieszkały w tym samym pomieszczeniu :/ dwie kobiety również :/ I może nawet byśmy nie robili z tego dużego problemu (zawsze lepiej mieć więcej miejsca, zwłaszcza, że ostatnie dwa dni spędziliśmy w autobusowym ścisku), gdyby nie fakt, że trzeba wtedy zapłacić i za drugie, puste łóżko (w sumie logiczne. Biorąc pod uwagę zapatrywania miejscowych, nie ma szans, żeby je wynajęli komuś zupełnie innemu, a dlaczego mają być stratni?). Natomiast trzeba przyznać, że gdy im wytłumaczyliśmy OGROMNĄ pomyłkę, jak zaszła przez niedopatrzenie (czyli, że tak naprawdę jesteśmy rodziną podróżującą wspólnie, a ja koniecznie chcę być w pokoju z "mężem" :D), natychmiast dostaliśmy dwa dwuosobowe pokoje ("siostra" niestety musiała spać sama w dwójce - nie było innej opcji). W sumie kosztowało nas to 600 birrów (po 150 za miejsce). I od tej pory, na cały czas podróży po Etiopii, staliśmy się taką trochę zakłamaną rodziną :D Sprawdzało się za każdym razem - na szczęście nigdzie nie musieliśmy pokazywać wszystkich paszportów (choć tak sobie myślę, że dla miejscowych i tak sprawdzanie podobieństwa naszych nazwisk, byłoby tak samo trudne, jak dla nas ich :D
Wydaje mi się, że to obostrzenie nie działa w luksusowych hotelach, ale pewności nie mam - nie sypiam w takich :D Poza tym, podczas przymusowego postoju na nocleg w podróży, też nikt nam takich problemów nie robił. To jednak mogło wynikać z faktu, że miejscowość była typowo noclegowo-postojowa, a sam hotel, no nie był najwyższej klasy :D



2. Przed wyjazdem ktoś mi poradził - zawsze przed wynajęciem idź obejrzeć pokój. I owszem, trzymaliśmy się tej zasady cały czas. Jednak ten ktoś nie powiedział o najważniejszej sprawie - oprócz obejrzenia SPRAWDŹ łazienkę (a dokładniej : odkręć kran prysznica - jeśli jest, oczywiście :D i, jeśli jest europejska ubikacja, spróbuj spuścić wodę). Za pierwszym razem, ulegając całkiem ładnemu wyglądowi (a mówili - nie oceniaj po wyglądzie :D pokojowej łazienki, trochę to zaniedbaliśmy. W efekcie, po rozmowie na portierni, dowiedzieliśmy się, że na naszym piętrze jest jeden pokój otwarty dla wszystkich mieszkańców, który spełnia rolę łazienki - bo tylko tam jest woda. Natomiast pan zachował się bardzo uprzejmie, bo do spuszczania naszej własnej toalety przyniósł nam wiadro wody :)
Później zawsze pamiętaliśmy o zasadzie "kranowej", ale, no cóż, i tak nie zawsze się sprawdzała (początkowo pytaliśmy : czy jest ciepła woda? Później cieszyliśmy się, jeśli była w określonych godzinach. Jeszcze później sama obecność zimnej wody powodowała, że hotel uznawaliśmy za "luksusowy". Na samy końcu - no cóż, woda w wiadrze też jest ok, grunt, żeby była jakakolwiek :D


Etiopskie rusztowania.

Po rozlokowaniu się w pokojach, ruszyliśmy do miasta. Koledzy z Polski chcieli jak najszybciej pojechać do Aksum, więc wyruszyli na poszukiwania dworca autobusowego, zbadać połączenia (w Mekele są dwa dworce i z każdego z nich odjeżdżają autobusy w inne strony). My mieliśmy trochę inne priorytety :D Chcieliśmy sobie tak pochodzić po Mekele i pozwiedzać i ponapawać się klimatem. No a gdybyśmy tak zupełnie przez przypadek przechodzili koło jakiejś agencji turystycznej, zapytać się o wycieczki do Danakil. Czysto informacyjnie oczywiście, może ktoś znajomy by potrzebował. Bo my się tam przecież wcale nie wybieramy, co to, to nie. Dosyć już ryzykownych zachowań, no i przecież złożyliśmy sobie obietnicę :D Trochę mnie tylko zaniepokoiła myśl, która cały czas kołatała w głowie : "Jak się nie uda, to pojedziemy z chłopakami do Aksum" - zwłaszcza enigmatyczne było : "jak się nie uda" :D


Etiopskie birry. Za 100 dolarów dostawało się prawie 2200 birrów. Grube pliki pieniędzy, trudne do wciśnięcia gdziekolwiek.


I tak, nasza pierwsza injera! :D Trudno to nazwać miłością od pierwszego wejrzenia, a do drugiego nie dopuściłam :D Owszem, to pierwsza i zarazem ostatnia :D Placek ze zboża tef, posiłek, a zarazem sztućce (oderwanymi kawałkami nabiera się sos ze środka. Do tej pory nie wiem, jak miejscowi sobie z tym radzą, bo placek był gumowaty, giętki, namoknięty i zupełnie nie nadawał się do tego, żeby coś nim nabrać :D Gdy przed wyjazdem przeglądałam zdjęcia z Etiopii, od razu mi się nie spodobał :D (dzięki tej awersji zabraliśmy trochę konserw itp. z Polski. Przydały się :D Koleżanka Ala tak bardzo nie polubiła injery "z wyglądu". że nie chciała jej zamawiać nawet po raz pierwszy. Przeczytała, że w Etiopii można zjeść bardzo smaczną (podobno) zupę z fasoli, sziro. I gdy czekała na swoje zamówienie, naprawdę bardzo jej zazdrościłam, biedząc się nad moją potrawą.


I nadszedł czas zemsty! :D Sziro. Na środku injery :D :D :D W Etiopii injera jest bardzo popularnym daniem. Podaje się ją z różnymi sosami, zwiniętą w rulonik, pociętą na kawałeczki...Naprawdę trzeba bardzo uważać, żeby się na nią przypadkiem nie natknąć :D
Dwie ogromne injery (przepraszam! Jedna injera oraz zupa z fasoli :D + 3 herbaty - 100 birrów.


Mieliśmy za to bardzo miłego towarzysza nad stolikiem. Koliber. Chyba :)

I teraz nie wiem, jak to ująć, bo przecież przyjechaliśmy do Mekele się tylko zrelaksować, ale nasze przeznaczenie jakoś nas dogoniło :D Na głównej ulicy, jakieś 200 metrów od wejścia do hotelu, zupełnie nie chcący (przysięgam, nie szukaliśmy specjalnie. Tzn. jeszcze nie zaczęliśmy :D stał zaparkowany samochód terenowy. Z wielkim napisem : Agencja Turystyczna. Wyprawy do Danakil :D :D :D No to przecież zupełną głupotą byłoby nie podejść do pana i nie zapytać, prawda? :D I jakoś tak od słowa do słowa (w całkowicie luźnej, miłej pogawędce - bez żadnych ukrytych motywów :D, dowiedzieliśmy się, że tak, pan jeździ jako kierowca do Danakil. I jakoś zupełnie przypadkiem, wcale przez nas nie ponaglany, zadzwonił do swojej agencji. Jednak cena, którą podał, trochę nas zmroziła - 400 dolarów od osoby, wyjazd na dwa dni i jedną noc (bez wulkanu Erta Ale). I w tym momencie nasza miła pogawędka powinna się zakończyć - osiągnęliśmy cel : ugruntowaliśmy się w przekonaniu, że to bardzo droga wycieczka, więc "z czystym sumieniem" możemy ją odpuścić. Niestety, mamy wiele wad, ale mamy też jedną zaletę (przynajmniej według rekruterów korporacyjnych oraz akwizytorów. Może jednak tam powinniśmy ją uskuteczniać? :D - nie poddajemy się przy byle przeszkodzie :D Więc niestety zapytaliśmy pana nieśmiało, czy, przez przypadek, nie zna może innej agencji, która byłaby tańsza. I proszę - kto szuka, ten znajduje :D Pan oczywiście zna taką i zaraz nas może tam zawieźć...No a skoro już postanowiliśmy brać to, co los przynosi... :D


Z zewnątrz agencja nie wyglądała może imponująco. Natomiast w środku - pełen profesjonalizm. Przemiła pani, posługująca się płynnie językiem angielskim, a na ścianie powieszone rekomendacje uczestników wypraw. I coś, co nas szczególnie ucieszyło - pełna zachwytów rekomendacja napisana po polsku, z budzącym duże nadzieje P.S. Ceny da się negocjować :D Zasiedliśmy więc do owych negocjacji. I tak - do wyboru dwie wycieczki. Jedna, obejmująca wszystko, co chcieliśmy zobaczyć (z wulkanem Erta Ale) - 3 dni, dwie noce - 400 dolarów. Druga, bez wulkanu, dwa dni, jedna noc - 250 dolarów. Dylemat straszliwy - bardzo, ale to bardzo zależało nam na tym, żeby 19 stycznia być w Gonder lub Axum (wtedy właśnie odbywa się Timkat - Święto Objawienia Pańskiego. Podobno najbardziej barwne i klimatyczne święto w Etiopii, zwłaszcza oglądane w którymś z tych dwóch miast). Gdybyśmy wybrali wycieczkę z wulkanem, nawet do Mekele wrócilibyśmy po święcie, a co dopiero mówić o dojeździe do Gonderu :/ Pytaliśmy, błagaliśmy, korzyliśmy się - może da się wszystkie te miejsca zmieścić w dwudniowej wycieczce? Pani jednak była nieubłagana. Natomiast zaproponowała nam inne rozwiązanie - odpuścimy sobie wulkan, pojedziemy na dwudniową wycieczkę, zapłacimy 250 dolarów, a ona dołoży nam jeszcze przewodnika po Mekele, który oprowadzi nas po mieście podczas Timkatu i pokaże prawdziwe obchody, nie takie jak w Gonderze np., no owszem, ładnie tam, ale turystycznie bardzo. A w Mekele jest sama prawda o tym święcie i będziemy bardzo zadowoleni. Szczerze? Mieliśmy ogromny dylemat (jakoś dylemat, czy w ogóle jechać do Danakil ze względów bezpieczeństwa, zniknął nam zupełnie :D - wybór między wulkanem a Timkatem...Jedno i drugie bardzo dla nas ważne... Ciężko było. Ostatecznie przeważył argument zdroworozsądkowy - 400 dolarów, to jednak kupa pieniędzy, a tak, to będziemy mieć trochę jednego i drugiego. Podpisaliśmy umowę, dowiedzieliśmy się, że jutro wyruszymy spod agencji między 9.00, a 10.00 i, zadowoleni z siebie, poszliśmy zwiedzać miasto.




Trafiliśmy na pochód kobiet. Pewnie związany w jakiś sposób z Timkatem, ale w jaki? Nie mam pojęcia :D


Zaczęliśmy zagłębiać się w miasto. Zaczynaliśmy coraz bardziej lubić Etiopczyków. Wszyscy się do nas uśmiechali, machali, w powietrzu było czuć życzliwość, spokój i ciepło.


Ta reklama, ustawiona w takim miejscu, niesamowicie mnie rozczuliła.





Dodatkowo odkryliśmy miejsce, które stało się naszym ulubionym :)



Taki sok, świeżo robiony z mango, ananasów, awokado... - 15 birrów. Bardzo gęsty, na końcu trzeba go jeść łyżeczką. Przepyszny - do końca wyjazdu stał się naszą główną potrawą (w odróżnieniu od injery :D

I teraz mam trochę dylemat, bo nie chciałabym uprawiać jakichś pseudofilozoficznych wywodów. A z drugiej strony chcę ten temat poruszyć. Przed wyjazdem długo zastanawiałam się, co zrobić. Etiopia jest ubogim krajem i bardzo chciałam coś zawieźć, szczególnie dla dzieci. Jednak, przynajmniej dla mnie, nie jest to takie proste. Bo jak to zrobić, żeby nie być protekcjonalnym? Żeby nie dawać w sposób uwłaczający i równocześnie nie przyzwyczajać dzieci do faktu, że "biały" daje (temat poruszany w wielu miejscach - najgorszą formą pomocy jest przyzwyczajanie do "dawania"). Poza tym, jak to zrobić? Iść ulicą i wyciągać rękę raz na prawo, raz na lewo i napawać się swoją dobrocią? Obrzydliwe:/ I w końcu wymyśliłam - wezmę coś, co pozwoli mi nawiązać z dziećmi interakcję, pobawić się z nimi. A jak już będzie nawiązana nić porozumienia, to łatwiej będzie stworzyć sytuację, w której "obdarowanie" nie będzie protekcjonalne. I wiecie co myślę? Te rzeczy, które zabrałam do Etiopii z myślą o dzieciach, w efekcie dały chyba tak naprawdę więcej mi, niż im:) I bardzo mnie to cieszy:)


Bańki mydlane zawsze się sprawdzają. I balony. Pod warunkiem, że nie są rzucone łaskawie w tłum, tylko stanowią pretekst do zabawy. A i tak chyba najlepiej bawiłam się ja:)


I rzecz, która mnie niesamowicie poruszała, to fakt, że gdy trzeba było już iść (zawsze za wcześnie:) , zostawiałam aparacik do baniek grupie dzieci, próbując im tłumaczyć na migi, że jest dla nich wszystkich, do wspólnej zabawy. I nigdy się nie zdarzyło, żeby któreś wyrwało aparat i odbiegło w swoją stronę. Zazwyczaj zabawkę przejmowało jedno ze starszych dzieci i dawało do dmuchania wszystkim po kolei. Pilnując, czy aby na pewno jest sprawiedliwie i po równo...


Wieczór spędziliśmy na pożegnaniu z kolegami z Polski. Oni jutro do Aksum, a my tam, gdzie nas doprowadziło przeznaczenie :D (no i nie wiadomo, czy się jeszcze spotkamy, więc to 100 birrów zostawione w hotelowym barze, było jak najbardziej uzasadnione, prawda? :D (przepraszam, jakoś nie pamiętam ceny jednostkowej :D

C.D.N.Kolejnego poranka przepakowaliśmy się do małych plecaków (duże, na czas wycieczki, mogliśmy pozostawić w agencji) i wyruszyliśmy na poszukiwanie śniadania. Chyba nie znam nikogo, z wyjątkiem miejscowych, kto naprawdę polubiłby injerę. Tzn., gdy nie ma nic innego, da się ją oczywiście zjeść, na szczęście w Etiopii jest jeszcze jedna potrawa dostępna prawie wszędzie - jajka.


Najczęściej smażone, z różnymi dodatkami. W charakterze sztućców - oczywiście pieczywo. Od tej pory jajecznica stanowiła podstawę naszego wyżywienia w Etiopii (oczywiście oprócz soków:) Bardzo smaczne. Trzy porcje + trzy herbaty - 75 birrów.
Pod agencją zjawiliśmy się po 9.00 rano (powoli zaczęliśmy przejmować podejście Etiopczyków, więc słowa "wyjazd między 9.00 a 10.00" potraktowaliśmy tak, jak trzeba - czyli z dużym luzem :) Okazało się to słuszne, gdyż pan kierowca nas miło przywitał i poszedł gdzieś sobie :) Szczerze mówiąc, bardzo mi się takie podejście podoba - nic nerwowo, bez stresów. O ile to zdrowsze od wiecznego pośpiechu :)
W końcu (tak, tak, papierosa musiałam zgasić w połowie :D ruszyliśmy.




Panorama Mekele. To naprawdę olbrzymie miasto. Gdzieś majaczy baza wojskowa.


Most widziany niestety tylko podczas jazdy :( Szkoda. Do tej pory jak widzę to zdjęcie, mam olbrzymią ochotę przejść się po nim.


Życie wzdłuż drogi cd. :)


Po drodze zatrzymaliśmy się w małym miasteczku na kawie - prezencie od pana kierowcy, który ustawił dla nas małe stołeczki pod drzewem i gdzieś poszedł :D Zaczęło nam towarzyszyć trochę dziwne uczucie - jedziemy, właściwie do końca nie wiemy dokąd i o której znajdziemy się u celu. Poza tym, naczytaliśmy się przed wyjazdem, że jadąc do Danakil trzeba mieć dwa auta (gdyby jedno się zepsuło np. - trzeba być samowystarczalnym, bo tam po prostu niczego nie ma). Zapas wody mieliśmy - widzieliśmy ją w aucie. Zapasowe koło chyba też (tzn. liczyliśmy, że jest pod plandeką osłaniającą przedmioty na dachu). Ale gdzie jest ochrona, o której rozpisywano się na blogach? :/ Polskie agencje nie organizują wycieczek do Danakil ze względu na bezpieczeństwo, a my sobie tak po prostu jedziemy we czwórkę (nasza trójka + kierowca), jak na imieniny do cioci? :/


Trochę głupio nam było pytać kierowcę o bezpieczeństwo, nie chcieliśmy go urazić. Poza tym, i tak nie było kogo, bo sobie gdzieś poszedł :D Dodatkowo w miasteczku leżącym na granicy z terenami Afarów jakoś w ogóle woleliśmy nikogo nie urażać :D




Etiopczycy są pięknymi ludźmi - zwłaszcza kobiety. Mają bardzo harmonijną budowę ciała, chodzą dumnie wyprostowane, a z całej ich postawy bije godność. A ich fryzury? Niesamowite! (akurat na tym zdjęciu nie widać, natomiast ilość i różnorodność splotów i podpięć robi wrażenie).


Pan wrócił, jedziemy dalej :)


Teraz do Danakil prowadzi nowa droga. Została niedawno ukończona i znacznie ułatwia dotarcie w te tereny. Podobno wcześniej podróżowanie do Depresji Danakilskiej było zmorą wszystkich turystów - jechało się strasznie powoli i bardzo długo, po kamieniach, usypiskach...Teraz już nie ma tego problemu.





Po drodze kolejny postój na podziwianie widoków. Zdjęcia tego nie oddają, ale będąc tam, muszę się zgodzić z przypuszczeniami, że to właśnie w Etiopii był mityczny Eden :)




Im bliżej do granicy, tym kolor skóry ciemniejszy.


Tym mniej żyzna ziemia i jeszcze trudniejsze warunki życia.

I nagle zdarzyło się coś bardzo zaskakującego, coś, co do tej pory widziałam tylko na filmach. W dodatku sensacyjnych :D Nasza droga łączyła się z drugą, bardzo podobną. I gdy dojeżdżaliśmy do miejsca połączenia, zza zakrętu wyłoniła się kawalkada aut, wyglądających dokładnie tak, jak nasze. Przy wjeździe na wspólną już drogę, kawalkada, nie tracąc prędkości, rozstąpiła się i wpuściła nas między siebie. I od tej pory jechaliśmy już jako drudzy, w sznurze aut. Do tej pory nie mogę sobie uzmysłowić, jak była możliwa tak doskonała synchronizacja czasu. Poważnie, to była kwestia sekund, a nasz kierowca ani nigdzie wcześniej nie dzwonił, ani z nikim nie rozmawiał.


No, teraz to już poczuliśmy się trochę bezpieczniej :D
Gdy wszystkie auta zatrzymały się w szeregu na postoju "toaletowym", podszedł do nas mężczyzna i w pięknym angielskim przedstawił się, jako nasz przewodnik i osoba dbająca o bezpieczeństwo. Tak, teraz to już zupełnie zaczęło się nam to podobać - wreszcie znowu ktoś, kto się nami opiekuje i mówi, co mamy robić. Uff, coś, co lubimy :D


Gdzieś w tym miejscu znajdowała się granica z terenem Afarów. Rozciągnięty wzdłuż drogi sznur, trzymany po dwóch stronach przez uzbrojonych mężczyzn. Jadący w pierwszym aucie przewodnik nawet nie wysiadł z pojazdu. Powiedział tylko parę słów przez uchylone okno i "granica", jak i broń, zostały opuszczone. To też nas bardzo ucieszyło - widać było, że przewodnik jest tu nie pierwszy raz i wie, co robi.




Wioski Afarów przy drodze.