Fly4free.pl

Podobno nocą na wyrobisku pojawia się diabeł. Patrząc na tę nieludzką, właściwie niewolniczą pracę, łatwo w to uwierzyć...




Zwiedzanie skończone, możemy jechać dalej. Tym razem już naprawdę wracamy.

Najpierw do wczorajszego hotelu - trochę się, hm...odświeżyć? :D Potem do wioski militarnej. Trochę nerwowy moment. Trzeba zapłacić ochroniarzom. Jeśli mogą być gdzieś jeszcze jakieś niesnaski, to właśnie tu. Podobno zdarza się, że mimo umówionej wcześniej ceny za wjazd na teren i za ochronę, przy wyjeździe Afarowie żądają więcej pieniędzy i uniemożliwiają wyjazd z wioski. Jak było u nas? Nie wiem, chyba w porządku. Czekaliśmy grzecznie w autach, a nasz przewodnik naprawdę wyglądał na znającego się na rzeczy twardziela. Po jakichś 15 minutach wrócił zadowolony, więc chyba poszło zgodnie z umową. Jedziemy zatem dalej.

Jeszcze tylko obiad w wiosce, w której jedliśmy wcześniej. Do tego właśnie miejsca dojeżdżają karawany z solą. Oni - dwie doby, my - jakieś trzy godziny.




I to już koniec naszej wycieczki. Na znajomym rozjeździe dróg opuszczają nas pozostałe auta i ponownie jesteśmy sami.



Przepiękny rejon, w którym niestety bardzo ciężko żyć.




Barwy domów nieustannie nas zachwycały.

Do Mekele dojechaliśmy około 15.00 (jak to?! Tyle dziś zobaczyliśmy, a dopiero 15.00?!! Aaaaa, no tak, wszystko przez barbarzyńską porę pobudki :D Czyli jednak, choć trochę udało się nam zdążyć na Timkat! :)
W agencji czekał już na nas bardzo elegancki przewodnik. Jakoś wcześniej wyobrażałam sobie, że, dzięki jego pomocy, wmieszamy się w kolorowy tłum i w ten sposób obejrzymy/poczujemy świętowanie. Jednak pan miał inny pomysł. Nad naszą agencją znajdował się bardzo elegancki hotel (czytaj : drogi :D (wiem, bo licząc, że może tę noc spędzimy w nim, zapytałam - no cóż, nie spędzimy w nim ani tej, ani żadnej innej nocy :D I ów hotel miał równie elegancką kawiarnię, z dużym tarasem zwieszającym się nad ulicą. Pan zaplanował, że najlepszym miejscem do oglądania obchodów, będzie właśnie ten tarasik. Hmmm, trochę się to nam wydało podejrzane (mieliśmy obawy, że pan jest po prostu nieco leniwy i nie chce mu się chodzić. Ale z drugiej strony - nam też się niezbyt chciało po pobycie w Danakil, więc przystaliśmy na jego propozycję).
Taras rzeczywiście był przygotowany profesjonalnie. Okazało się, że pan zrobił nam rezerwację - nie trzeba było nic płacić, musieliśmy tylko zamówić jakieś napoje. Wzięliśmy dwie kawy i dwie herbaty, choć drżeliśmy o cenę - właściwie byłam pewna, że jej wysokość będzie zawierać i opłatę za rezerwację krzeseł i nawet cenę ozdobnych materiałów, którymi z powodu święta pokryte były krzesła :D


W tak niesamowicie przygotowanej loży (spójrzcie na okrycia krzeseł! :D, czułam się prawie jak biskup na Timkat :D
Okazało się, że pan przewodnik miał rację. Taras znajdował się dokładnie nad głównym rondem, na którym spotykały się procesje ze wszystkich kościołów w Mekele. Stojąc w tłumie, nie zobaczylibyśmy za wiele. A tak mieliśmy doskonały widok na wszystko, co odbywało się pod nami. Natomiast cena za napoje zaszokowała mnie tak bardzo, że prawie spadłam z biskupiego krzesła - za wszystko, w tak eleganckiej i przygotowanej kawiarni, zapłaciliśmy...27 birrów :)


Timkat to Święto Objawienia Pańskiego, najważniejsze święto w Etiopii. Jest obchodzone 19 stycznia. Wierni uczestniczą w procesjach i odnowieniu chrztu świętego. Największe i ściągające najwięcej turystów procesje odbywają się w Aksum (podobno właśnie wtedy wynoszona jest, wg Etiopczyków jedyna i prawdziwa, Arka Przymierza). Ale takie same procesje, za to bez turystów, odbywają się w każdym z miast (z tym, że wynoszone są wtedy repliki Arki).


Pani przygotowana na świąteczny obiad. Spójrzcie na fryzurę :)

Do ronda prowadziły cztery duże ulice. Każdą z nich szła procesja z innego kościoła.

Przed każdą z procesji szła grupa porządkowa - tańcząc i śpiewając.




Później rozkładano czerwony dywan, po którym mieli przejść dostojnicy kościelni. Jednak nie było to takie proste - dywan obrzucano zielonymi łodygami, które były szybko zamiatane przez grupy kobiet. Dopiero wtedy ważni kościoła mogli postawić na nim swoje stopy.


Tłum tańczył, śpiewał, skandował...Wrażenie niesamowite...






Procesje z różnych kościołów łączyły się na rondzie, aby wspólnie iść piątą ulicą, która prowadziła do najważniejszego kościoła. Tam wierni mieli pozostać na całonocnym czuwaniu, aby rano uczestniczyć wspólnie we mszy i odnowieniu chrztu świętego.


Obserwowanie barwnego tłumu z góry było wręcz mistycznym doświadczeniem.


Każda grupa miała własne kolory strojów, trochę inne ozdoby.


Organizacja niesamowita - grupy porządkowych sterowały ruchem. W odpowiednim momencie zamykały określone ulice sznurami i własnymi ciałami.






Bez porządnego parasola nie ma prawdziwego dostojeństwa.


Pan przewodnik był naprawdę niesamowity - gdybyśmy chcieli to święto oglądać z "poziomu 0", nie zobaczylibyśmy nic, z wyjątkiem cudzych pleców:) Poza tym - był skarbnicą wiedzy, którą chętnie i szczegółowo się dzielił. Z chęcią spędzilibyśmy w jego towarzystwie na tarasie cały wieczór - niestety, procesje przeszły dalej i widowisko się skończyło.



Zabraliśmy więc z agencji duże plecaki i chcieliśmy wyruszyć na poszukiwanie noclegu, jednak pan bardzo się obruszył i nie pozwolił nam tego zrobić samodzielnie :) Zaprowadził nas do bardzo miłego pensjonatu w centrum, przedstawił jako rodzinę (Ha, jednak kłamliwością się można zarazić! :D i dopiero wtedy zgodził się pożegnać. Naprawdę, bardzo miły i mądry pan. Szkoda tylko, że nabył od nas brzydką cechę :D


Pensjonat był naprawdę super. Pokój dwuosobowy - 250 birrów, jednoosobowy - 230. A w pokoju niespodzianka! Łazienka! Z ciepłą wodą! To było naprawdę coś - pierwsza ciepła woda w Etiopii. Oj, przydała się :)


Wieczór spędziliśmy na zwiedzaniu Mekele. Ale tak bardziej w pomieszczeniach :D (piwo - 14 birrów). Znaleźliśmy też kafejkę internetową (5 min - 3 birry), gdzie wreszcie odważyłam się napisać do bliskich : Jesteśmy w Mekele, jest super. A, i zapomniałam wam powiedzieć - byliśmy w Danakil :D (po co się mieli denerwować wcześniej, prawda? :D



C.D.N.Pensjonat musieliśmy opuścić do 10.00 rano kolejnego dnia. Bardzo chcieliśmy obejrzeć odnowienie chrztu, więc wstaliśmy przed 6.00 (znowu :/ ) i pognaliśmy do głównego kościoła w Mekele. Pewnie część wiernych czuwała tam przez całą noc, ale jednak większość postanowiła przespać się we własnym domu, bo na drodze do kościoła spotkaliśmy tłumy zmierzające w jednym kierunku(dzięki temu nie sposób było się zgubić :)


To akurat grupa porządkowych - uzbrojeni w kije, ze śpiewem biegli w stronę kościoła.


Timkat jest najważniejszym świętem w Etiopii. Żeby podkreślić jego wyjątkowość, miejscowi ubierają nowe stroje (jeśli tylko ich na to stać) i przykrywają się idealnie białymi chustami.


Na tle białości szczególnie wyraźnie wyróżniali się wyjątkowo ubodzy. Trzeba przyznać, że Etiopczycy często dają jałmużnę. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że dużo częściej, niż Europejczycy. Sami mają niewiele, a potrafią się tym dzielić. Przykład z Timkatu może nie jest do końca wiarygodny (wiadomo, podczas święta pewnie każda moneta ofiarowana ubogim przybliża do zbawienia), ale podobne zachowania widziałam wszędzie - i w dużych miastach, i w mniejszych.


(to a'propos najbardziej banalnych zdjęć z artykułu z głównej :)

Razem z innymi doszliśmy do ogromnego placu pod kościołem. Na trawie, wszędzie - tłumy. Barwne stroje, radość na twarzach i klimat wzniosłości.




Na centralnym miejscu znajdował się basen, w którym miało nastąpić odnowienie chrztu (tak przynajmniej przypuszczaliśmy) oraz hierarchowie kościoła, przemawiający przez mikrofon.


Basen otoczony był wokół przez wiernych. Służby porządkowe bardzo dbały, aby nikt nie przekraczał "pasa bezpieczeństwa" - co rusz cofali w tłum kogoś, kto, chcąc lepiej widzieć, odważył się postawić nogę na pustej przestrzeni.


Blisko centrum święta mogły stać tylko specjalne grupy (najprawdopodobniej reprezentanci poszczególnych kościołów - każda grupa ubrana w inne, charakterystyczne stroje).


Jednak ponieważ byliśmy jedynymi białymi w tym tłumie (widziałam jeszcze tylko jedną parę - prawdopodobnie dziennikarze, biegali po terenie z identyfikatorami na piersiach i ogromną ilością sprzętu fotograficzno-filmowego), tłum oraz ochrona zapałali do nas chyba ponownie czymś w rodzaju sympatii (nie łudź się, dziewczyno:) znowu litość i chęć zrobienia dobrego uczynku na drodze do zbawienia :D i sami wręcz nas zachęcali do przekraczania niedozwolonej granicy :) Skończyło się tak, że siedziałam na trawie na pustej przestrzeni, a tłum zaczynał się dopiero jakieś dobre parę metrów za moimi plecami. Mogliśmy chodzić wszędzie (ze szczególnym uwzględnieniem okolic basenu i głów kościoła), a wszyscy uśmiechali się do nas życzliwie.


Widać było, że Etiopczycy są bardzo dumni ze swojego święta i umożliwiając nam tak wyjątkowe przywileje, chcą się nim pochwalić i okazać życzliwość "przybyszom". Cieszyli się, że białasy oglądają i uczestniczą w czymś dla nich tak ważnym. Poza tym, nasza obecność akurat tam (nie w Aksum, nie w Gonderze i nie w najbardziej oczywistej Lalibelii) w jakiś sposób ponosi rangę całych obchodów.


Dla uważnych - jaki napis mam na koszulce? :) (w końcu święto i każdy ubierał swoje najlepsze stroje :D + bonus - świeżo umyte włosy, w dodatku w ciepłej wodzie, co później nie zdarzało się tak często :D (właściwie to nie mogę sobie przypomnieć, czy w ogóle się jeszcze zdarzyło :D


Niesamowicie rozczulały mnie nakrycia głowy zrobione z papieru. Na niektórych właściciele, najprawdopodobniej własnoręcznie, rysowali kredkami krzyż...



Cały czas trwała polowa msza święta. Atmosfera trochę jak podczas pielgrzymek czy wizyty papieża, jednak z olbrzymim dodatkiem egzotyki. Klimat cudowny - szczerze mówiąc, to był ten moment, kiedy resztki (już naprawdę resztki) moich obaw dotyczących pobytu w tym kraju zupełnie pierzchły. Było coś w tym klimacie, co spowodowało u nas uczucie współuczestniczenia, współbycia - nie wiem, jak to wyjaśnić. Wiem jedno - od tej pory każdy nasz uśmiech skierowany do miejscowych, był w 100% szczery. Przestaliśmy też się przejmować tym, że wszędzie wszyscy na nas patrzą (to może być trochę uciążliwe dla niektórych). Zaakceptowaliśmy to, jak i pozostałe "obce" dla nas elementy kultury.




Niestety, coraz bardziej nerwowo zerkaliśmy na zegarki - zbliżał się czas opuszczenia pensjonatu, a jeszcze plecaki czekały na zapakowanie :(


Najbardziej było nam szkoda odnowienia chrztu - to musi być wspaniałe przeżycie i widowisko. Niestety - czas gonił i musieliśmy opuścić obchody Timkat w trakcie ich trwania.


W ten sposób zbierane są pieniądze na kościół. Parasole, oprócz roli reprezentacyjnej, pełnią więc też funkcję praktyczną :)


Chociaż opóźnialiśmy wyjście, ile tylko mogliśmy ("To poczekajmy jeszcze parę minut. Może akurat się zacznie" :D i tak okazało się to bezcelowe. Byliśmy jedynymi osobami, które wracając, szły w stronę centrum. Do kościoła nadal kierował się tłum, blokując prawie całą ulicę. To raczej oznaczało, że do rozpoczęcia "głównego punktu programu" zostało jeszcze bardzo dużo czasu...