Fly4free.pl

Wysłane z mojego P9 przy użyciu TapatalkaDziś mamy mozaikę pogodową. Rano jest całkiem przyzwoicie - słońce/chmury/słońce/chmury. Około południa spełnia się wczorajsza przepowiednia skippera i zaczyna lać. Pada z 3-4 godziny. To pierwsza taka sytuacja w czasie tego wyjazdu. W takiej pogodzie pozostaje nam spakować się na jutrzejszy wyjazd.
Po ulewie powoli, ale to bardzo powoli się rozchmurza. Do tego jest parno niczym w palmiarni.
Idziemy ponownie do mariny, by popatrzeć na zdobienia pozostawione przez załogi jachtów. I tym razem znajdujemy kilka polskich śladów, na dodatek przeczących mojej wczorajszej tezie o ich wtórności. Ba! Jest jeszcze jeden obrazek zrobiony tu przez załogę F. Chopina, na dodatek sprzed wielu lat. Aż dziw, że jeszcze nie w pełni wyblakł.
Po kolacji wyskakujemy na Monte da Guia. Zrobiło się pięknie. Widać nawet szczyt Caldeiry bez żadnej pierzyny z chmur. Przez chwilę kombinuję nawet, czy nie pojechać tam jeszcze raz, ale odganiam ten pomysł. Zanim tam dojadę słońce już zupełnie zajdzie.
Okazuje się, że za kapliczką na Monte da Guia jest ścieżka, którą można dojść do końca skał. To świetne miejsce na ogladanie zachodu słońca, mimo że nie do końca, bo zanim wpadnie do Atlantyku, chowa się za dalszą częścią Faial.
Tak czy inaczej, widoki są dziś piękne, a Pico okraszony różowiejącymi obłokami to majstersztyk natury. Posiedziałbym tu do nocy, ale jutro mamy jedyną w czasie tej podróży pobudkę niemal o świcie, a potem lot na Terceirę...

Wysłane z mojego P9 przy użyciu TapatalkaWczorajsza zapowiedź wstawania "niemal o świcie" była przesadnie łagodna. Budzimy się ok. 6:30, a za oknem kompletnie ciemno. Sprawdzam w internecie - wschód słońca dopiero o 7:13.
Wpadamy na szybkie śniadanie (a precyzyjniej, to ja wpadam i robię po dwie kanapki ma wynos). Wymeldowanie, pakujemy się do naszego mikrusa i jedziemy na lotnisko. Troszkę się denerwuję, bo na karcie pokładowej jest informacja, że check in kończy się o 7:40, a my odjeżdżamy spod hotelu o 7:17. Wiem, że jazda zajmie nam tylko 10-15 minut, ale jeszcze trzeba oddać auto (choć to można załatwić też po odprawie).
Na lotnisku jesteśmy o 7:30 i co? Stanowiska check in nie są jeszcze nawet otwarte. Razem z nami przyszło akurat dwóch panów, którym uruchomienie komputerów, założenie taśm itp. zajmuje kolejnych 10 minut, więc odprawa zaczyna się dokładnie wtedy, gdy powinna była się skończyć.
Po oddaniu bagażu czas na zwrot auta, które czeka sobie (pewnie już za długo) przed terminalem. Szukam stanowiska Hertza, a tu nic. Pytam pani z Ilha Verde, ale też nic nie wie i sugeruje, żebym zadzwonił. Tak też czynię. Po kilku próbach odbiera jakiś zaspany gość, którego ledwo rozumiem, ale ostatecznie dogadujemy się, że mam zostawić auto na małym parkingu przy terminalu, z kluczykami w środku. No dobra, jak chcecie...
Po sprawnej kontroli bezpieczeństwa schodzimy do piwnicznego gate'u. Punktualnie o 8:30 ląduje samolot z Terceiry, do którego po chwili pakujemy się z grupą innych pasażerów. Tym razem jest to maleńki Q200. W przeciwieństwie do lotu z Flores na Faial, ten jest idealnie punktualny (w istocie, wydaje mi się, że był to najbardziej punktualny ze wszystkich moich przelotów).
Zajmujemy miejsca przy wyjściu awaryjnym po prawej stronie. Silnik i skrzydło nieco zasłaniają widok, ale udaje się uchwycić Pico w pełnej krasie.
Po ok. 30 minutach lotu zniżamy się i widać już Terceirę.
Idziemy po auto i tu pewien zgrzyt. Wypożyczenie organizowałem w Interrent (przez rentalcars.com), ale stanowisko mają wspólnie ze znienawidzonym chyba przez wszystkich Goldcarem. Teraz na rezygnację już za późno, ale gdybym to wiedział wcześniej, ne pewno wziąłbym auto gdzie indziej. Ostatecznie, po długiej litanii, za co i ile mogą mnie dodatkowo skasować, odbieramy białą Corsę z 9 tys. km przebiegu i ostrożnie jak tylko można jedziemy nią do naszego hotelu - Atlantida Mar.
Poprzedniego dnia poprosiłem o możliwość wczesnego zameldowania i obiecali, że się postarają. Cóż, nie starali się wystarczająco mocno, bo na pokój musimy poczekać ok. 45 minut (co i tak jest mocno przed normalną porą), ale za to oferują nam śniadanie, mimo że regulaminowo mamy je dopiero następnego dnia. Miły gest :)
Sam hotel też bardzo przyjemny. Jest basen, obfity bufet śniadaniowy, dobrze urządzony pokój. Jest tylko jedno ale... Przez Agodę zarezerwowałem najtańszy double, licząc na zmianę na miejscu na twin, ale nic z tego. Tak wiec, tego... mamy z dorosłą córką wspólne wyro i to z quasi-baldachimem :D
Za jakiś czas jedziemy do Angra do Heroismo...

Wysłane z mojego P9 przy użyciu TapatalkaZostaje jeszcze balkon lub leżaki przy basenie o ile nie zabiorą mięciutkich mat :D

Wysłane z mojego P9 przy użyciu TapatalkaDziś rozpoczyna się droga powrotna do domu. Trochę potrwa, więc kilka słów o niej oddzielnie. Teraz o naszej krótkiej wizycie w Angra do Heroismo.
Terceira jest bardziej płaska od wcześniej przez nas odwiedzonych wysp Azorów, więc mają tu całkiem długą drogę szybkiego ruchu, po dwa pasy w każdym kierunku, biegnąca z grubsza od naszego lokum w Praia da Victoria do Angra do Heroismo i chyba nawet dalej.
Z uwagi na wszelkie kalkulacje odszkodowawcze przedstawione nam w Interrent vel Goldcar, jedziemy naszą Corsą, jakby to było jajko na kołach, choć nie ślamarzymy się i dobijamy do dozwolonej prędkości (100 km/h).
Po 20 minutach jesteśmy na miejscu. Droga otacza miasto od góry, więc można już stąd popatrzeć na jego zwartą zabudowę z pomarańczowymi dachami.
Najpierw jedziemy w okolice Monte Brasil. Nawigacja pokazuje, że auto trzeba zostawić u jej podstawy, a dalej iść pieszo. To by się zgadzało, bo brukowana ścieżka pod górę prowadzi do bramy cytadeli, w której jest jednostka wojskowa. Szlak prowadzi jednak dalej, żołnierze nas nie zatrzymują, więc idziemy. Wspinamy się, a tu na naszej drodze zaczynają pojawiać się co jakiś czas prywatne auta. Po dotarciu na szczyt (a było dość gorąco) widzimy pełno piknikujących tam ludzi, którzy na miejsce dotarli samochodami, a nie frajersko na piechotę, jak my. Wśród weekendowych gości spacerują sobie koguty (kury gdzieś się chyba pochowały). Dość osobliwe to miejsce dla tego rodzaju ptactwa.
Liczyłem na to, że widoki z Monte Brasil będą bardziej panoramiczne, ale pole widzenia ogranicza gdzieniegdzie roślinność.
Dla miłośników historii pozostawiono na szczycie baterię armat ulokowanych tam przez Brytyjczyków w 1940 r.
Po zejściu robimy objazd autem wąskimi uliczkami miasta (tym razem jadę jak saper po polu minowym). Świadomość, że większość budynków to wynik odbudowy po katastrofalnym trzęsieniu ziemi w 1980 r. sprawia, że patrzę nieco z przymrużeniem oka na miejscowe zabytki.
Na jedzenie wybieramy sie do chwalonego tu i ówdzie QB Food Court położonego na obrzeżach miasta. Nazwa nie pasuje zbytnio do miejsca, którym okazuje się elegancki dom za kutą bramą, z dużym parkingiem. Jest przed 18:00, więc jest tu jeszcze pustawo, ale podejrzewam, że wkrótce zapełnią się oba piętra. Na parterze jest część snackowa, w której jest ciut inne menu, niż na restauracyjnym piętrze. Ceny są bardzo przystępne (np. zupa dnia za 1,80 €), a smak potraw też bardzo dobry, więc mogę polecić ten lokal.
Drogą szybkiego ruchu wracamy do hotelu. Po drodze moją uwagę zwraca drogowskaz do Porto Judeu, czyli Portu Żydowskiego. Hmm, ciekawa nazwa, jak na niemal środek Atlantyku. Po powrocie do pokoju znajduję w portugalskiej Wikipedii informację, że nazwa miasteczka pochodzi najprawdopodobniej stąd, że w XV w., gdy pojawili się tam pierwsi kolonizatorzy, mianem "żydowski" określano w Portugalii wszystko, co złe, kiepskie. A że podejście dla okrętów do brzegu było w tym miejscu właśnie niekorzystne (choć chyba nie takie najgorsze, skoro jednak tu lądowali), port nazwano żydowskim. Ot, taka dygresja :)
Z hotelu robimy jeszcze spacer do Praia da Victoria, co by ułatwić trawienie i ze smutkiem konstatujemy, że to już koniec azorskiej przygody.
Następnego dnia jeszcze tylko śniadanie w Atlantida Mar, zwrot auta (oby bez niespodzianek) i lot do Lizbony, a potem Hamburga...

Wysłane z mojego P9 przy użyciu TapatalkaWidziałem go już nawet wcześniej, tylko że głupi myślałem, że to teren wojskowy i przejazd jest dla ich własnych pojazdów.

Wysłane z mojego P9 przy użyciu TapatalkaPoranek przed lotem mamy dość emocjonujący, bo czeka nas zwrot auta. Po obfitym śniadaniu w Atlantida Mar (duży wybór w bufecie) w 5 minut docieramy na lotnisko. Do tego momentu mam dwie wątpliwości:
1) czy wskazówka stanu zbiornika paliwa drgnie i będę musiał uzupełnić bak do pełna (bo póki co, jest cały czas full)?
2) czy w czasie inspekcji stwierdzą cokolwiek, czego nie zaznaczono przy odbiorze auta i będą chcieli wpakować mi 150, czy 200 € opłaty?
Obie rozwiewają się pozytywnie.
Zbiornik Corsy musiał być przed naszą jazdą zapełniony pod korek (a do tego, samo auto jest chyba bardzo oszczędne), bo mimo, że wczoraj i dziś przejechaliśmy na Terceirze łącznie ok. 60-70 km, na desce rozdzielczej nadal podświetlone są wszystkie kwadraciki paliwowe :)
Co do uszkodzeń, to wiem, że sam na pewno nic nie zrobiłem, ale pracownik wypożyczalni znajduje na drzwiach rysę, której wczoraj nie było. Najwyraźniej, w czasie, gdy auto było gdzieś zaparkowane, ktoś musiał niezbyt ostrożnie otwierać swoje drzwi. Na szczęście, chłopak jest dopiero drugi dzień w pracy, a wczoraj, byliśmy jednymi z jego pierwszych klientów (w zasadzie jeszcze się na nas przyuczał) i byłem dla niego - przynajmniej tak mi się wydaje - miły i wyrozumiały, więc dziś tak długo skrobie tą rysę, aż stwierdza, że to jednak guma, czy inne zabrudzenie, więc pewnie zejdzie.
Reasumując, moja pierwsza przygoda z Goldcarem vel Interrent zakończyła się sukcesem. Nie dość, że nie było żadnego kombinowania (a przy bardziej doświadczonym pracowniku cholera wie, jak by to wyglądało), to na dodatek koszt najmu ograniczył się do 25€, bo paliwo mieliśmy gratis. To taki cebulowy wsad do azorskiej zupy :D
Czas na odprawę. Stajemy w krótkim ogonku dla biznesu i goldów ze *A. Jeszcze o tym nie wspominałem, ale powrót mamy w C. Nie dlatego, że jakoś mi szczególnie na tym zależało, albo że kasa mi się z portfela wylewa. W końcu to tylko dwa loty po 2,5 i 3,5 godziny. Chodzi o to, że dopłacając całkiem niedużo do C mieliśmy do wyboru połączenia, których w najniższych cenach w Y nie było. Dzięki temu uniknęliśmy dodatkowego noclegu w Lizbonie, co ma znaczenie z uwagi na rok szkolny, na którego początek i tak nie zdążymy. Przemówił zatem pragmatyzm, a nie żądza klasy biznes, która - jak większość z nas zdaje sobie z tego sprawę - na tak niedługich trasach, co do zasady nie daje nic nadzwyczajnego.
Zatem nadajemy bagaż, mijamy model dwupłatowca podwieszonego pod sufit (niemal jak w HKG :D), poddajemy się kontroli bezpieczeństwa i mamy jeszcze około pół godziny do boardingu. Na lotnisku TER jest salonik (m.in. dla pasażerów C w TP), więc tam też idziemy. Wcześniej narzekałem na salonik w PDL, ale ten tu jest chyba najbardziej dziadowskim, jaki do tej pory odwiedziłem. Szkoda marnować na niego litery...

Zaczyna się boarding. Do samolotu dowożą nas autobusem. Przed wejściem do niego zauważam, że są tu dobrze przygotowani na zmienną pogodę.

Mamy miejsca w drugim rzędzie. Cały przedział dla C, to tylko dwa rzędy. Tradycyjnie na takich trasach w każdym 3-fotelowym sektorze ten środkowy jest pusty. Miejsca na nogi z grubsza tyle, ile w exit row. Fotele Recaro - świeżutkie - bardzo wygodne, z podnoszonym i regulowanym zagłówkiem. W fotelu przed nami gniazdka elektryczne i USB. Nie ma się do czego przyczepić.
Po starcie robię z żalem ostatnie ujęcia Azorów. Będę je wspominał bardzo ciepło (dosłownie). Nareszcie okna nie są porysowane :)
Steward rozdaje menu. Po bułkach serwowanych w tamtą stronę w Y, tu widzę ogromną zmianę. Gdy podają już tacę, jestem pod bardzo pozytywnym wrażeniem. Wszystko w porcelanie, szkle i metalu. Smak potraw też świetny. Stawiam TP dużego plusa. Gdybyście zatem znaleźli ich ciekawą cenowo ofertę na lot w biznesie (np. z WAW do LIS), możecie bez obaw skorzystać. Cytując klasyka: "Będzie Pan zadowolony" :D

Zbliżamy się do Lizbony. Powietrze dziś dość gęste, ale filtr "usuń mgłę" je rozrzedza i pod nami widać już wybrzeże, a potem zabudowania. Jest chyba kolejka do lądowania, bo robimy nawrotkę i trochę krążymy wokół miasta i jego obrzeży. Lądujemy z 10-minutowym opóźnieniem. To nie zmienia jednak mojej bardzo pozytywnej opinii o tym locie...