Fly4free.pl

Idąc w stronę kościoła anglikańskego St. Faith's widać jak bardzo to miasto jest powiązane ze zjawiskami geotermalnymi. Idziesz normalną ulicą i nagle widzisz:



A spod kamieni wydobywa się dźwięk bulgotu i zapach siarki, którą czuć w całym Rotorua. Nie jest to takie stężenie, żeby się nie dało wyrzymać, ale czuć ją prawie wszędzie. Do tego wcale nie potrzeba dziury w ziemii - słyszałem też bulgot i widziałem wodę wydobywającą się spod kostki brukowej. Sam kościół jest bardzo malowniczy:





Poznajecie budowlę poniżej? Tuż obok kościoła jest taki sam dom zgromadzeń jak w wiosce termalnej:



Pora wracać nad jezioro ;-) Pamiętacie jeszcze, że jesteśmy w Nowej Zelandii? ;-)



Kto policzy kaczki?



Wzdłuż jeziora biegnie bardzo fajna ścieżka okrążająca pole golfowe. Trasa ta daje dużo fajnych okazji na zrobienie ciekawych zdjęć.









Trasa kończy się z drugiej strony miasta - przy Zatoce Siarki:



Kolor wody powoduje zawiesina siarki. Przez nią woda znajdująca się w tej zatoczce jest tak biedna w tlen, że praktycznie nie ma w niej życia.



Na koniec dnia ląduję pod zbudowanym w 1908 roku budynku mieszczącym Muzeum Rotoruy. Niegdyś była w nim łaźnia czerpiąca wodę z pobliskich źródeł. Można też było w nim doświadczyć masaży i kąpieli błotnych. Muzeum zostało otwarte w tym budynku w 1988 roku.





Otoczenie łaźni to Government Gardens, czyli ogrody rządowe. Coś jak park zdrojowy w naszych uzdrowiskach ;-) Miejsce to ma duże znaczenie dla Maorysów, którzy toczyli w tym miejscu w przeszłości bitwy. Pod koniec XIX w. Maorysi oddali 50 akrów ziemi Koronie Brytyjskiej.







Przy wejściu do parku znajdują się łuki zwane Bramą Księżniczki:



Udaję się z powrotem w kierunku hotelu. Rotorua jest bardzo prosto zorganizowana z punktu widzenia odwiedzającego - najważniejsze restauracje i sklepy znajdują się wzdłuż Tutenekai Street.



Pierwszy jej fragment patrząc od strony jeziora to Eat Streat, czyli miejsce dla restauracji.



Później ulica przeradza się w ulicę pełną butików i drogich sklepów.

Jeśli macie szczęście wylądować w Rotorua w czwartek, koniecznie idździe na startujący na tej samej ulicy o 17.00 night market:



Nigdzie taniej i fajniej nie zjecie. Mi wystarczyła typowa dla Nowej Zelandii zapieczona w chlebie wołowina z serem pleśniowym za 7,50 NZD. Mniam!



I to tyle na dzisiaj ;-) Pora spać. Jutro będzie jeszcze więcej wulkanicznych przygód w okolicach Rotorua, wrzucę też Waitomo i Wellington! :D Wrócimy wtedy do stanu na prawdę "na żywo" :-)

Pozdrawiam,
tygrysmDzień 8 - Rotorua cd. Wai O Tapu i dolina Waimangu

Wai O Tapu i Waimangu to pozycje obowiązkowe dla przyjeżdżających do Rotorua. W końcu Rotorua to stolica zjawisk termalnych Nowej Zelandii, a te dwa miejsca to największe tego świadectwo. Przez Nową Zelandię przebiega "Pierścień Ognia", oddzielający płyty kontynentalne Pacyficzną i Australijską. Powyższe parki znajdują się w odległości około 30 km od centrum miasta i znajdują się praktycznie obok siebie. Na miejsce zabiera mnie zarezerwowany jeszcze w Polsce Geyser Shuttle Link. Za 120 NZD zabiera on turystę spod jego hotelu to Wai O Tapu, około południa przewozi do Waimangu, by około 15 go odebrać i odwieźć do hotelu. W cenie wliczone są bilety wstępu do obu parków (normalne ceny to 32,50 NZD za Wai O Tapu i 34,50 za Waimangu). Czyli jak zwykle w kraju kiwi - drogo ;-)

Jednak zanim dojedziemy do Wai O Tapu zatrzymujemy się przy jednym z największych na Świecie termalnych basenów błotnych:





A to dlatego, że mieliśmy jeszcze sporo czasu do 10:20 o której regularnie codziennie wybucha gejzer Lady Knox. Nawet nie wiedziałem, że tam pojedziemy ;-) Okazuje się, że wybuchowi towarzyszy całe show - przynajmniej tak by się wydawało patrząc na liczbę czekających na wybuch osób:



Pojawił się też strażnik z parku, by opowiedzieć o gejzerach zanim ten wybuchnie:



Ale zaraz... nikt nie powiedział, że ten gejzer wybuchnie z pomocą człowieka... Strażnik wrzucił do niego woreczek z jakimiś (podobno) naturalnymi wynalazkami, które mają za zadanie zaburzyć wodę w zbiorniku pod gejzerem i spowodować wybuch... Tak się stało, ale działo się to bardzo powoli. Nie tak jak sobie wyobrażamy nagły wybuch gejzera... nie przeszkodziło to jednak w przepychankach turystów, by widzieć gejzer jak najlepiej. Na szczęście ja miałem niezłe miejsce, choć musiałem walczyć z bezczelnie włażącymi przede mnie w ostatniej chwili Azjatami, którzy jak gdyby nigdy nic mi zasłaniali widok, a sami zaczęli rozstawiać statywy z aparatami.



Znaleźli się też Polacy ;-) jeden pan głośno powiedział coś w stylu "Jadźka, taki gejzer to i w ogródku możesz sobie mieć"... Jedziemy do Wai O Tapu.

Teren parku to 18 km kwadratowych na którym znajdują się wulkany, zapadnięte kratery, wrzące zbiorniki zarówno z wodą jak i z błotem. Dla turystów przygotowano szlak, którego przejście powinno zająć 75 minut.



Trasę zaczynamy od zapadniętych kraterów:





Moim zdaniem najfajniejszym miejscem w całym parku jest cały czas parujący Zbiornik Szampański:







Ciężki jest los turysty-fotografa ;-)



Ścieżka prowadzi dalej do Jeziora Ngakoro (pradziadek):





Jezioro to jest zasilane kilkoma mniejszymi strumykami...



W niektórych woda wrze... dosłownie



Woda przepływa także ze Zbiornika Szampańskiego, jednak bardzo nieśpiesznie:





W drodze powrotnej przechodzi się z drugiej strony jezior i kraterów. Mijamy krater Inferno...



...by dotrzeć do Wanny Diabła. Jaki kolor ma woda - zielony czy bardziej żółty ;-) Zdania wśród turystów były bardzo podzielone:



Do miejsca spotkania mojej grupy docieram na 10 minut przed umówionym czasem. Ruszamy do Waimangu. Okazuje się, że zostają tam tylko dwie osoby, reszta wraca do miasta. Ciekawe co okaże się fajniejsze Wai O Tapu, czy Waimangu. Możecie spróbować ocenić po zdjęciach ;-)

Waimangu uznane jest za najmłodszy obszar aktywności geotermalnej na Ziemi. Tylko tu wiadomo kiedy dokładnie aktywność ta zaczęła być widoczna na powierzchni Ziemi. Było to 10 czerwca 1886 roku. Rozpoczęło się od dużej erupcji wulkanu, która spowodowała powstanie wielu kraterów i zaowocowała pojawieniem się nowych źródeł geotermalnych.

Park składa się z czterokilometrowej ścieżki kończącej się jeziorem Rotomahana. Praktycznie przez całą drogę idzie się w dół, a wrócić można jednym z busów, które przemierzają park mniej więcej raz na godzinę. Cała trasa razem z robieniem zdjęć zajmuje około dwóch godzin. Zaczynamy od panoramy na Południowy Krater - obecnie jezioro.



Kilkaset metrów wgłąb parku przed oczami pojawia się nam Frying Pan Lake (W wolnym tłumaczeniu jezioro smażącej się patelni). Można się domyślić skąd ta nazwa:



Z resztą wszystko w okolicy wygląda jak by się smażyło:



Dalej trasa prowadzi wzdłuż strumienia prowadzącego z powyższego jeziora do jeziora Rotomahana. Kolory po drodze są niesamowite...